Dieuwertje finisht befaamde Ironman in Hawaii

08-10-2022 18:48 Cor

Door dit jaar de triathlon van Maastricht in haar leeftijdcatergorie 35-39 te winnen, kwalificeerde ze voor de Ironman. Hoewel ze een afschuw heeft voor de hitte en de föhnwind op het eiland, besloot ze toch aan deze beroemde wedstrijd mee te doen. Op de clubapp werd een link gestuurd waarbij live de resultaten van Dieuwertje te volgen waren. De schrik was groot, toen het bericht kwam dat ze ze gediskwalificeerd was. Haar wetsuit kwam tot over de knie, niet volgens de regels. Blijkbaar stond dit in het wedstrijdboek maar ja, het moet je maar opvallen.

Hier haar persoonlijke verslag van deze hele triathlon: Kona: het was zo magisch. De dagen ervoor bevind je je al in een surrealistische wereld, met over sportende mega afgetrainde mensen en loopt of fietst er af en toe ineens een van je sporthelden voorbij (Anna Haug, Kristan Blummenfelt).Toen we op de racedag 's ochtends naar de start liepen, werden we onthaald als helden. Enorm veel vrijwilligers stonden ons klappend en joelend op te wachten.

Na alles klaargezet te hebben ga ik naar het startvak. Ik kom Ingrid (andere Nederlandse Kona-ganger) tegen en we vallen elkaar huilend in de armen. Wat is dit mooi en spannend tegelijkertijd!!

Het Amerikaanse volkslied klinkt en de pro's worden met het bekende kanon weggeschoten.

Als wij aan de beurt zijn, lijnen we ons op. Ik lig vooraan, en de kano's heen-en-weren om ons op onze plek te houden.  Precies zoals ik zag toen ik het de vorige jaren online had gekeken.

Onze hoorn klonk. Een enorm gevecht ontstond in het water, ik kreeg een bons tegen m'n neus. En voelde gelijk dat 't flink pijn deed en er zout water in m'n brilletje was gekomen. Maar ik moest door.

Ik vond goede benen en heb deze bewaakt totdat ik na 1.03 uit het water kom. Tijdens het zwemmen allemaal onder water fotografen. Zo gaaf.

Als ik op de fiets stap, grijp ik in m'n kapotte bril. Het glas is eruit.. beetje klote, maar dan maar zonder. Ik vind een mooie pace en geniet van de ironische race en het mooie uitzicht. Maar al na 30 km voel ik me leeg. Ik weet dat 't niet voedingsgerelateerd kan zijn: veel te vroeg, en m'n voedingsplan was goed.

Na de verzorgingsposten voel ik me ietsje beter. En als de afdaling na het keerpunt komt voel ik me ineens opknappen: "ok, het is dus de hitte. Daar kan ik niet zo veel aan doen". Dus ben me maar meer gaan koelen, echter bleef het heftig.

Doordat het een heen en weer parcours is, kun je de pro's ook een beetje volgen.

Na een km of 120 word ik ingehaald door een vrouw die voor mij gaat rijden. Er ontstaat een minikort stayer momentje,  doordat ik mijn benen niet stil houd. We passeren een kruispunt en als een soort undercover-agent roept een man iets over draften en binnen een paar tellen rijdt er een motoragent naast me en toont de blauwe kaart. Discussiëren heeft geen zin, dus dat doe ik dan ook maar niet.

Na 180 km kan ik eindelijk aan m'n favoriete onderdeel beginnen. Meteen voelt het zwaarder dan ik gewend ben. Voor m'n gevoel kan ik alleen joggen. Bij elke aid station gooi ik water over mij heen, drink ik zo veel mogelijk en stop ik ijs in m'n pak en pet. Ook vraag ik ergens om zonne brand, want ik begin enorm te verbranden. De vrijwilligers bij de aid stations moedigen je super aan, dat is echt zo lief en fijn. Mijn voeten zwellen op en de zolen doen onwijs pijn.  Ik kan 't niet negeren en stop wel 3x om m'n veters losser te maken.

Die hitte was gewoon zo zwaar!! Ook word ik misselijk als ik harder push en moet ik een beetje overgeven. Onderweg word ik ingehaald door Olaf. Hij gaat ook een stuk minder hard dan ie van tevoren had bedacht. Nog 10 km, of zoals Olaf zei: nog 8+2, die laatste km zijn gratis.

Dat houd ik maar in m'n hoofd. Die laatste 2 km zijn inderdaad prachtig en zwaar tegelijkertijd. Je komt dan Kona weer binnen en wordt door zo veel gejuig van toeschouwers binnen gehaald.

Daar is ie dan: de ironman-loper en de mooi verlichte finishboog!

Na de finish word je meteen opgewacht door 2 vrijwilligers die je bij de arm pakken en een heel stuk met je meelopen en je verzorgen. Om er zeker van te zijn dat het ok gaat. Alsnog zijn er flink wat mensen die even onwel worden. Ik wacht m'n vrienden op en we zijn allemaal super blij dat we het hebben voltooid, maar ook dat het erop zit.

Vanwege haar deelname aan het Kwart(je) triathlon was er in augustus dit vragengesprek met Dieuwertje. Leuk om te lezen voor degene die deze kanjer nog niet goed kennen...